صد و شصت و دوم

خواستم بنویسم به یک جاهایی می‌رسد آدم که می‌فهمد هیچ ندارد. این هیچی که می‌گویم یعنی مطلقاً هیچ، مطلقاً هیچ ندارد. خالی است. تو فکر کن بعد با فکر این‌که آدم‌ها به تو چه‌طور نگاه می‌کردند و توی خالی را گاهی پر و گاهی خیلی پر می‌دیدند، چه‌قدر آدم خراب می‌شود...