و گاهی مثل همیشه دست آدم را نمیگیری، تا در لجنزار پا نگذارد بلکه میگذاری تا آرام آرام فرو رود در ظلمت و سیاهی تا قدر تو را بیشتر بداند. مرا دچار نکن به این غرق شدنهای مدام، مرا دچار کن به خودت.